Zapraszamy na wernisaż wystawy artystek szkła - Katarzyny Hałas i Aleksandry Kujawskiej, 16 maja o godz. 18:00 w galerii Filharmonii Kaszubskiej!
Szkło – materiał pełen sprzeczności. Przejrzyste, a ukrywające ogrom znaczeń. Twarde, a przecież tak podatne na pęknięcia. Drobne muśnięcie może rozbić je w pył, a jednak – uformowane ręką artysty – staje się pomnikiem trwania.
Prezentowana w galerii Filharmonii Kaszubskiej wystawa Kruche i potężne nieprzypadkowo odwołuje się do tych dwóch pozornie wykluczających się pojęć. Oto bowiem szkło, w interpretacjach Aleksandry Kujawskiej i Katarzyny Hałas, staje się opowieścią o sile delikatności, o potędze formy rodzącej się z wrażliwości, i o ludzkim duchu, który – choć narażony na pęknięcia – pozostaje nieugięty.
W przestrzeni wejherowskiej galerii spotykają się dwie wyjątkowe osobowości twórcze – obie głęboko zakorzenione w sztuce szkła, choć każda z nich eksploruje inne jego aspekty.
Aleksandra Kujawska tworzy obiekty, które są jak organiczne echa natury – rzeźby przypominające formy wyjęte z mikrokosmosu: porosty, korzenie, mchy, tkanki. Artystka nie traktuje szkła jako chłodnej, martwej materii – przeciwnie: nadaje mu życie, pozwala mu „oddychać”, pulsować, reagować na światło i przestrzeń. Jej prace wyrastają z głęboko odczuwanej potrzeby kontaktu człowieka z przyrodą, z pierwotnym porządkiem, który zanika we współczesnym świecie.
Interesują mnie relacje człowieka z naturą. W swoich pracach koncentruję się na atawistycznych potrzebach kontaktu z naturą i wspólnotą – mówi.
Prezentowane w ramach wystawy szkło użytkowe, projektowane dla przemysłu, jest niemal jak rzeźby, które są nie tylko piękne – są potrzebne. Stanowią niejako powrót do korzeni. Są niczym cichy bunt wobec świata zdominowanego przez technologię i oderwanie od ziemi, która stanowi nasz prapoczątek.
Szkło fascynuje mnie jako materiał pełen sprzeczności — jednocześnie twardy i delikatny, zimny, a jednak przepuszczający światło. Jest jak natura: piękne, tajemnicze i nieprzewidywalne. Tworząc, myślę o pierwotnym, niemal intuicyjnym pragnieniu człowieka, by być blisko niej — dotykać kamieni, wody, kory drzew, wsłuchać się w ciszę. W moich pracach chcę zatrzymać tę relację, zatrzymać gest spotkania: z drugim człowiekiem, z przestrzenią, z żywiołem. Rzeźba ze szkła nie jest dla mnie tylko formą – jest komunikatem, zapisem emocji, zderzeniem ducha i materii. To światło wpisane w kształt. Kruchość, która mówi o sile.
Jej dzieła przypominają organiczne hybrydy – rzeźby, które mogłyby być fragmentem drzewa, koralowca lub wewnętrznej struktury organizmu. Szklane formy zamykają w sobie światło i ruch. Zmieniają się w zależności od kąta patrzenia, pogody, pory dnia – są żywe, wrażliwe, intymne. A przy tym potężne, bo niosą przecież znaczenia: o potrzebie zakorzenienia, współodczuwania, o człowieku jako części większego porządku.
Katarzyna Hałas, z kolei, balansuje na granicy między sztuką a designem. Jej twórczość jest przykładem niezwykle świadomego budowania formy, harmonii i rytmu. To prace, które łączą w sobie funkcjonalność z poetyką gestu. Artystka nie traktuje szkła tylko jako materiału – to dla niej język, którym komunikuje się z odbiorcą. Jej rzeźby są mocno osadzone w strukturze, w przestrzeni, ale mają też swoją ciszę i liryczność. Często operuje minimalistyczną formą, lecz wewnątrz tej oszczędności kryje się emocjonalne napięcie i głęboka symbolika.
Zarówno w małych, niemal biżuteryjnych obiektach, jak i w większych instalacjach, Hałas opowiada o ludzkim doświadczeniu – o pamięci, przemijaniu, o śladach, jakie pozostawiamy. Jej szkło to często szkło „pamiętające” – zarysowane, pofałdowane, zniekształcone. Noszące znamiona czasu i historii. W swojej twórczości artystka chętnie czerpie także z tradycji i rzemiosła, łącząc je z nowoczesną wrażliwością.
Interesuje mnie szkło jako ślad — po geście, po obecności, po myśli. Lubię, kiedy praca nie mówi wprost, ale zostawia przestrzeń do odczytania. Szukam harmonii, ale też nie boję się pęknięć. Tworzę z potrzeby uchwycenia tego, co ulotne, a jednak zostaje z nami na dłużej. Szkło pozwala mi zatrzymać chwilę – kruchą, niepewną – i dać jej formę, która staje się trwaniem. Moje rzeźby to opowieści o tym, co subtelne, lecz prawdziwe. O tym, co ciche, ale głęboko poruszające.
Wspólnym mianownikiem dla obydwu artystek jest głęboka empatia wobec materiału. W ich rękach szkło przestaje być chłodne i abstrakcyjne. Zyskuje duszę. Oddycha. Przemawia. Pokazuje, że kruchość i siła to nie przeciwieństwa, lecz dwa oblicza tego samego doświadczenia – ludzkiego istnienia.
Wystawa Kruche i potężne to nie tylko estetyczna uczta. To również zaproszenie do refleksji. O tym, jak dziś rozumiemy siłę. Czy nie leży ona właśnie w umiejętności zatrzymania się, wsłuchania w ciszę, spojrzenia na świat z czułością? Czy w świecie pełnym twardych powierzchni, szklana forma – tak delikatna, że może się rozpaść od oddechu – nie jest przypadkiem najbardziej prawdziwym symbolem tego, co w nas najważniejsze?
Zatrzymaj się. Popatrz. Usłysz. To, co kruche, czasem ma największą siłę. Odwiedzając galerię Filharmonii Kaszubskiej pochyl się nad formą, światłem, cieniem. Przekonaj się, że kruche wcale nie znaczy słabe. Potęga zaś nie zawsze przychodzi z hukiem. Sztuka – szczególnie ta zamknięta w szklanej strukturze – potrafi mówić do nas szeptem, który zostaje na długo.
Katarzyna Hałas – artystka plastyk i projektantka wnętrz, absolwentka Wydziału Ceramiki i Szkła Akademii Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu. Ma na koncie ponad 50 wystaw o charakterze ogólnopolskim i międzynarodowym, a ponadto wiele nagród zdobytych na wystawach i targach wzornictwa przemysłowego w kraju i za granicą. Jej prace znajdują się w zbiorach Muzeów Narodowych w Warszawie i Krakowie, Museo Franz Mayer w Meksyku, a także Pałacu Schoena – Muzeum w Sosnowcu. Katarzyna Hałas projektowała szkło dla Huty Szkła Gospodarczego „Irena”
w Inowrocławiu, Huty Deco-Glass Krosno, Krośnieńskich Hut Szkła KROSNO S.A. oraz dla Amer Glass .
Aleksandra Kujawska – rzeźbiarka i projektantka, absolwentka Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych w Jeleniej Górze-Cieplicach oraz Akademii Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu. Jej prace, prezentowane na wystawach międzynarodowych m.in. w Paryżu, Londynie i Mediolanie, zdobyły liczne nagrody, takie jak min.w konkursach: 2 x ”Dobry Wzór” Instytutu Wzornictwa Przemysłowego, 5 x ‘Must Have Łódź Design Festival” , „Dobry Projekt” 4Design Festival, ‘Szklana improwizacja”. .Jej dzieła trafiają do kolekcji renomowanych instytucji, m.in. Muzeum Narodowego we Wrocławiu, Muzeum Narodowego w Warszawie, Muzeum Karkonoskiego, Narodowej Galerii W Sofii.
O swojej twórczości mówi: „Interesują mnie relacje człowieka z naturą. W swoich pracach koncentruję się na atawistycznych potrzebach kontaktu współczesnego człowieka z naturą i wspólnotą” .
Podczas wernisażu obecne będą obie Artystki.
Wystawa czynna do 8 czerwca 2025.
